ခ်မ္းေျမ႕ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေလးျဖစ္ပါေစ ဆုိတဲ့ ဆုေတာင္းမႈေလးနဲ႔ပဲ ဒီဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးကို ေရးလုိက္ရပါတယ္။ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတို႔အေနနဲ႔ တဆင့္ျမွင့္ ရာထူးေတြ လက္ခံရယူ ဂုဏ္ျပဳ ခံရေတာ့မွာပါ။ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေစတနာ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေလး ေရလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ--- ငါတို႔တေတြဟာ ေရွးေရစက္ေတြေၾကာင့္ပဲေျပာေျပာ၊ အမိတကၠသုိလ္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔ ျပည့္မီတယ္ပဲဆုိဆုိ ငါတုိ႔ေတြ ဒီတကၠသုိလ္ႀကီးမွာ အတူတကြ ပညာေတြဆည္းပူးႏုိင္ခြင့္ရၾကၿပီေလ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးမွာ ငါ့ရဲ႕အျမင္ေလးေတြကို ေျပာျပသလုိ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကလည္း ကိုယ္စီအျမင္ေလးေတြ ေျပာျပၾကေစလုိပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ--- ငါတို႔တေတြဟာ မိသားစုနဲ႔ေ၀းကြာေနၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ညီအကိုအရင္းထက္ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ညီအကိုေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံု ေနၾကၿပီေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ရွိခဲ့ရင္လည္း ငါတို႔ ထပ္တူ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကသလုိ အခက္အခဲေတြ ႀကံဳလာရင္လည္း ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ ေျဖရွင္းခဲ့ၾကတာေတြကို မွတ္မိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ေရ--- ငါတုိ႔တေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ေနရာအသီးသီး၊ ဌာနအဖံုဖံုမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနရင္း ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ အမိျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကို တဖက္တလမ္း ကေန ျမွင့္တင္ႏုိင္ဖုိ႔၊ တုိးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ဖုိ႔ ဒီႏုိင္ငံကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ။ ငါတုိ႔တေတြမွာ စရုိက္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အျမင္အေထြေထြ၊ သေဘားထားအဖံုဖံု ရွိၾကေပမယ့္ ငါတုိ႔မွာရွိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ တစ္ခုတည္းပါပဲ။
ဒီလုိပညာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ငါတုိ႔က ဒီႏိုင္ငံမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ၾကေနသလိုပဲ ဆုိၿပီး တီးတုိးအသံေလးေတြ ၾကားရဖူးတယ္။ ဒီလုိေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အျပစ္မေျပာလုိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ငါကိုယ္တုိင္ တခါတရံ ခံစားမိလုိ႔ပါပဲ။ ရလာတဲ့ေထာက္ပံ့ေငြကို တခါတေလ လိုတာထက္ ပိုၿပီး သံုးမိတဲ့အခ်ိန္၊ ဧည့္သည္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ပိုေငြက သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံက ပါလာတဲ့အ၀တ္အထည္ေလးေတြကုိပဲ ၀တ္ရတာေပါ့။ ပထမႏွစ္ဘ၀လည္း ဒီအ၀တ္၊ ဒုတိယႏွစ္လည္း ဒီအ၀တ္၊ တတိယႏွစ္လည္း ဒီအ၀တ္ပဲ ထပ္ေနၾကတာေပါ့။ တျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြလုိ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မ၀တ္ႏုိင္ပါဘူး။ တခါကဆုိ မုန္႔ေရာင္းတဲ့ အဘြားႀကီးက ငါ့ကိုေမးဖူးတယ္။ မင္းတို႔က အ၀တ္မေလ်ာ္တတ္လုိ႔လား၊ ဒါမမဟုတ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္လားတဲ့။ မင္းတို႔အ၀တ္ေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ ရင္ ေဟာင္းႏြမ္း ေနတာပဲ၊ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ မရွိ လွဘူး တဲ့။ အဲ့ဒီအဘြားက ျမန္မာေတြကို ခ်စ္ခင္တတ္တဲ့ အဘြားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကဲ့ရဲ႕စိတ္နဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘဲ သနားတဲ့စိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၊ ကရုဏာစိတ္နဲ႔ ေျပာေနျခင္း သာျဖစ္ပါတယ္။
ပိုေငြနည္းေနတဲ့အတြက္ ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ဖုိ႔အတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလအတြက္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္က်န္ေသးလဲ ဆုိတာ အရင္ၾကည့္ရပါတယ္။ ဘာသာစကားကလည္း တျခားထြက္ေငြေတြ မရွိဖုိ႔ အတြက္ တျခားႏုိင္ငံျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္ဖုိ႔ စိတ္မကူးမိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔၀န္းက်င္ထဲ ကထြက္လာမွန္းမသိ ထြက္လာခဲ့တာ ဘာသာစကား ဆုိလွ်င္ ေက်ာင္းခန္းထဲက လြဲလို႔ အျပင္မွာ မေျပာျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘာသာစကား အားနည္းတာရယ္၊ အပိုအလွ်ံေငြအားနည္းတာရယ္က ငါတုိ႔မင္းတုိ႔ကို ေပ(၂၀x၁၅)အခန္း ထဲမွာ ေနဖုိ႔အတြက္ ျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါကို ဒီအခန္းထဲမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနသလုိ ခံစားေနရတယ္ဆုိတာ ကို နားလည္ေပးရမွာပါ။ ငါတုိ႔တေတြအတြက္ အမိႏုိင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့ေငြဟာ နည္းပါးလွတယ္ ဆုိေပမယ့္ ငါတို႔ႏုိင္ငံမွာ ဆင္းရဲမႈ ရာခိုင္ႏႈန္း(၂၆)ရွိတယ္ ဆုိတာရယ္၊ ငါတုိ႔ပညာသင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူတို႔စားဖို႔ထဲက ထမင္းလုပ္ေတြကို ငါ့တိုကို ခြဲေ၀ေပးေနရတယ္ ဆုိတာ နားလည္ေပးလိုက္ရင္ ေထာက္ပံ့ေငြ နည္းတယ္၊ မ်ားတယ္ ဆုိတာကို ေနာက္ထပ္ ေျပာမိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဟာေလးေတြ ေတြးမိလုိက္ရင္ပဲ ဒီ၀န္းက်င္ေလး ထဲမွာ ေနေနရတဲ့ ကာလေလးမွာ ေနေပ်ာ္လာလိမ့္မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ (၁၄-၁၁-၂၀၁၂)ညက စိတ္မေကာင္းစြာပဲ သတင္းေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ ငါတို႔နဲ႔အတူ တေန႔တည္း ပဲဟင္းေသာက္ၿပီး၊ တေန႔တည္းေက်ာင္းဆင္းလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ပံုရယ္၊ ေဘးမွာ မ်က္ရည္တြဲလြဲက်ေနတဲ့ အန္တီရယ္၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနရွာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမရယ္ ျမင္လုိက္ရတယ္။ ေလာကႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြါသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အရမ္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ငါတုိ႔တေတြဟာ ဒီမွာ ပညာသင္ႏုိင္ဖုိ ႔ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္လုိ႔သာ ပညာဆက္သင္ခြင့္မရရင္ ဒီေနရာဟာ ငါ့ေနရာ၊ ေဘးမွာငိုေနတာလည္း ငါ့အေမျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ငါတုိ႔ပညာသင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ငါတို႔တာ၀န္ေတြကို က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြက ပိုတုိးၿပီး တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနၾကရတယ္ ဆိုတာကို ေတြးမိလုိက္ရင္ပဲ ငါတို႔တေတြ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ ပညာေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးခ်င္စိတ္ေတြ ႏုိးထလာပါလိမ့္မယ္။ ပိုတုိးလာလိမ့္ပါလိမ့္မယ္။
မၾကာခင္မွာ ငါတို႔တေတြကို တဆင့္တုိးတာ၀န္ေတြထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ တဆင့္ျမွင့္တဲ့ရာထူးေတြ ခ်ီးျမွင့္ေတာ့မွာပါ။ ဒီကိုေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာင္းသည္ဆုိးသည္ ေတြးမေနဘဲ ပညာကုိသာ ရသေလာက္ ယူသင့္တယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဒီဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါးေလးဟာ ဆရာေလသံနဲ႔ ေရးေနျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ အမိႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ တန္းဖုိးရွိတဲ့ပညာေတြ ဆည္းပူးရန္ ဆိုတဲ့ ငါတုိ႔အားလံုးရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သတိမရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့လွ်င္ သတိရလာေအာင္ ႏိႈးဆြေပးလုိက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမိႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္းက်ဳိး အတြက္ ဒီေဆာင္းပါးေလးက အုပ္တခ်ပ္၊ သဲတပြင့္ ကူညီပါ၀င္ ပံ့ပိုးေပးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ဆီထိဂြမ္းကဲ့သုိ႔ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ေနပါေတာ့မည္။
(စာေရးသူ - ေတာင္သာသား)
